Πρώτη φορά τον είδα στον Πεερ Γκυντ στο Ολύμπια, και αμέσως μετά στο Εθνικό στην παράσταση των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαναθασίου, Φεγγάρι από χαρτί. Και στα δύο, ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος εντυπωσίασε το κοινό. Ακολούθησε η μεγάλη -για εκείνον- εμπειρία της πρόσφατης ταινίας του Πάνου Κούτρα Dodo, που ταξίδεψε σε διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου – η διεθνής πρεμιέρα έγινε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Καννών. Φέτος, ο νεαρός ηθοποιός υποδύεται έναν αγαπημένο ήρωα πολλών παιδιών αλλά και μεγάλων, τον Μέλιο από το εμβληματικό έργο του Μενέλαου Λουντέμη, Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα. Η παράσταση είναι δυνατή και συγκινητική και παρουσιάζεται στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.
Αυτό το παιδί που μετράει τα άστρα, αποδέχθηκε την πρόσκληση του Mr-Green και φωτογραφήθηκε στα Αναφιώτικα της Πλάκας από τον Δημήτρη Νούραγα. Επίσης, με εξομολογητική διάθεση, μιλάει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την σύνδεσή του με την υποκριτική, πώς ένιωσε όταν τον κάλεσε ο Τομ Χανκς για φαγητό στο φεστιβάλ των Καννών, τις δουλειές-σταθμούς στην πορεία του αλλά και την ανάγκη του να είναι ερωτευμένος.
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Νέο Κόσμο, σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν εξαφανισμένος όταν γεννήθηκα, αργότερα τρέχαμε να τον σώσουμε, τώρα είναι στο Άγιο Όρος. Είμαι δίδυμος με τον αδελφό μου τον Ηλία, αλλά δεν μοιάζουμε καθόλου. Περάσαμε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια, με πατριούς, χωρισμούς της μητέρας μου, και ξύλο από τον πατριό. Η μητέρα μου έκανε συνεχόμενα λάθη.
Μεγαλώσαμε μόνοι μας, η μητερά μας δούλευε 17 ώρες την ημέρα -τα περισσότερα χρόνια στο μανάβικο ενός σούπερ μάρκετ. Έχω μια αδελφή από άλλο πατέρα – η Γαβριέλλα γεννήθηκε όταν εμείς ήμασταν 10. Εκείνα τα πρώτα της χρόνια, όπου ζούσε και ο πατέρας της μαζί μας, ήταν εφιαλτικά. Περάσαμε πολύ δύσκολα, με άσχημες συμπεριφορές από πλευράς του, και ξύλο. Ευτυχώς, έφυγε από το σπίτι, και αναλάβαμε εμείς την ανατροφή της μικρής.
Παράλληλα, εμείς οι μικροί συνεχίσαμε το σχολείο, και πήγα στο 1ο ΕΠΑΛ Δάφνης, όπου από το 1984 την θεατρική ομάδα έχει αναλάβει η Λίτσα Τσολάκα. Η υπέροχη αυτή κυρία που λατρεύει το θέατρο έχει χτίσει μέσα στο σχολείο ένα θέατρο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα κανονικά θέατρα – από αυτή την ομάδα έχει περάσει ο Αντώνης Λουδάρος και ο Ιωάννης Απέργης με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές. Χρωστάω πολλά στην κυρία Τσολάκα, και την ομάδα. Εκεί, ήταν και ο γιος της, ο ηθοποιός Διονύσης Πυφέας, που τελευταία παίζει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Δίνω Πανελλήνιες, περνάω στο ΤΕΙ Αθηνών στη Σχολή Εμπορίας και Διαφήμισης, και ξεκινάω τις σπουδές μου. Μέχρι τότε, έκανα θέατρο ερασιτεχνικά, δεν μου είχε μπει το μικρόβιο. Κάπου εκεί, με πήρε τηλέφωνο η κυρία Τσολάκα και μου είπε πως ο γιος της διατηρεί μια ομάδα θεάτρου στο Πανεπιστήμιο και πήγα. Μιλάμε για την ομάδα Freakασέ στην οποία έμεινα 4 χρόνια – άλλο μεγάλο σχολείο για μένα. Mε την παροδο των ετών, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η καθημερινότητά μου έχει να κάνει με το θεάτρο, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι ασχολούνται με το θέατρο, οπότε κάπως έτσι μπήκε η ανάγκη να θέλω να το κάνω επαγγελματικά. Πήρα το ρίσκο και αφοσιώθηκα. Μιλάω για ρίσκο καθώς δεν είχα ούτε οικονομική στήριξη, ούτε ψυχολογική. Να φανταστείτε, πως το πρώτο έτος στην δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, δεν το είχα πει πουθενά. Ταυτόχρονα δούλευα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω, έχω εργαστεί δύο χρόνια στο μανάβικο ενός σούπερ μάρκετ, ενώ για 5 χρόνια εργαζόμουν ως μπάρμαν και σερβιτόρος στο club Escape – τα τελευταία χρόνια, κάθε Δευτέρα, παρουσίαζα το καραόκε!
Στο τρίτο έτος της σχολής, ο Διευθυντής της Δραματικής Σταύρος Καραγιάννης και ο χορογράφος Θοδωρής Πανάς με πρότειναν σε δύο διαφορετικές δουλειές, η πρώτη ήταν για την παράσταση Ανάμνηση Σμύρνης του Δημήτρη Μαλισόβα στο Ηρώδειο, και η δεύτερη για την παράσταση των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα για το Εθνικό Θέατρο. Το να παίξεις -με το που τελειώσεις τη σχολή- στο Ηρώδειο και στο Εθνικό ήταν υπέροχο. Στην αρχή πέταγα από την χαρά μου, σκεφτόμουν πως είχαν αποδώσει οι καρποί και όλη η πίεση που είχα περάσει. Αλλά σιγά-σιγά, βρήκα το κέντρο μου… Στο Φεγγάρι από χαρτί στο Εθνικό, προλάβαμε να κάνουμε 20 παραστάσεις, κλείσαμε λόγω καραντίνας, και όταν ανοίξαμε, κάναμε άλλες 20. Δηλαδή, κάναμε 40 παραστάσεις μέσα σε 2 χρόνια!
Ο Μιχάλης Ρέππας θα ερχόταν να με δει στις πτυχιακές εξετάσεις του τελευταίου έτους. Ήμουν ακραία αγχωμένος γιατί ναι μεν, είχε ακούσει καλά σχόλια για μένα, αλλά θα ερχόταν να δει αν του κάνω. Ε, εκείνη την ημέρα, τα έκανα όλα λάθος! Ήταν μια σκηνή που πέθαινα και έπρεπε να μείνω για 5΄ νεκρός. Είχε όμως μπει μια μύγα μέσα στο λαιμό μου, και άρχισα να βήχω. Τα παιδιά νόμιζαν ότι πνιγόμουν. Αυτό έγινε την λάθος στιγμή, την μέρα που ήρθε ο Μιχάλης. Ευτυχώς δεν τον επηρέασε αυτό το περιστατικό, και μέσα στην εβδομάδα με κάλεσε να μου πει για την παράσταση. Οι πρόβες θα ξεκινούσαν Νοέμβριο, και σε αυτό το διάστημα , πρόλαβα να κάνω τον Πεέρ Γκιντ στο Ολύμπια.
Ήμουν διπλά τυχερός, γιατί μέσα στην καραντίνα, όπου όλα ήταν κλειστά αλλά επιτρέπονταν τα γυρίσματα, έκανα γυρίσματα για την ταινία της Αλεσάντρα Μαγιολέτι, τους Μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο, μια συμπαραγωγή της ΕΡΤ με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο που “έφτασε” και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και για το Dodo του Πάνου Κούτρα. Το Dodo ήταν μια μαγική εμπειρία συνολικά, από τα κάστινγκ -πέρασα από 6 οντισιόν μέχρι να πάρω τον ρόλο- μέχρι την αθηναϊκή πρεμιέρα. Το Dodo έκανε ωραία περιοδεία, από τις Κάννες που έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα μέχρι παρουσίαση σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όπως την Γερμανία και την Γαλλία. Το ότι βρέθηκα στο φεστιβάλ Καννών ως μέλος μιας ταινίας και πέρασα 5 μέρες στο φεστιβάλ ήταν σαν όνειρο. Για μένα, το Φεστιβάλ Καννών ήρθε πολύ νωρίς στην πορεία μου καθώς δεν είχα καν προλάβει να έχω πολλές επαγγελματικές εμπειρίες. Θυμάμαι πως έπρεπε να διαχειριστώ πολλά, από το κοστούμι που θα φορούσα στη πρεμιέρα και σε ποια λιμουζίνα θα έπρεπε να μπω μέχρι την γνωριμία μου με θρύλους του κινηματογράφου που λάτρευα και κυκλοφορούσαν δίπλα μου! Ο Τομ Χανκς ήρθε στο περίπτερο της ταινίας μας και θέλησε να μας μιλήσει, και να μας προσκαλέσει να φάμε όλοι μαζί. Δυστυχώς, εκείνη την ημέρα θα φεύγαμε, ήταν δύσκολη η αλλαγή των εισιτηρίων. Μόνο η Σμαράγδα Καρύδη και η Νατάσα Εξηνταβελώνη μπόρεσαν να αλλάξουν τα εισιτήρια και να απολαύσουν το δείπνο τους με τον Τομ Χανκς. Όταν τον είδα να έρχεται να μας μιλήσει, δεν έβγαλα άχνα. Ήμουν σοκαρισμένος που τον έβλεπα δίπλα μας να μας μιλάει!
Λίγο καιρό αργότερα, μου ήρθε η πρόταση να υποδυθώ τον Ζακ στο θέατρο. Ήταν ένας μονόλογος για τον Ζακ, 4 χρόνια μετά τον θάνατό του. Ήμουν διστακτικός στην αρχή, καθώς το θέμα ήταν εύθικτο, πολύ πρόσφατο, νωπό, ιντριγκαδόρικο, αλλά δεν άργησα να πω ναι! Ήταν μια παράσταση που έκανε αίσθηση. Ακόμα και ο Γιώργος Κιμούλης, με τον οποίο συνεργάστηκα αργότερα στη Δωδέκατη Νύχτα, ήξερα για την παράσταση Ζακ. Παράλληλα, είχα και το μιούζικαλ Σκρουτζ και την σειρά Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη.
Φέτος, μου έτυχε ένα μεγάλο δώρο: να υποδυθώ το “Ένα παιδί μετράει τ’άστρα!”. Δεν είχα διαβάσει το έργο του Μενέλαου Λουντέμη πριν την ακρόαση. Δεν ήξερα ότι είναι μέρος της τριλογίας- υπάρχει ένα έργο πριν και ένα μετά, όπου βλέπουμε τη ζωή του Μέλιου. Στην πρεμιέρα, ήρθε ο εγγονός του Λουντέμη και ήταν πολύ συγκινημένος, του άρεσε η προσέγγιση της Σίσσυς Αλατά που έκανε την προσαρμογή (κατάφερε να χωρέσει ένα εμβληματικό μυθιστόρημα 700 σελίδων σε μια παράσταση 90′). Είναι μια ευαίσθητη παράσταση, με βαριά μηνύματα, που χωράνε συζήτηση και σκέψη. Βλέπουμε ένα παιδί που έρχεται και διεκδικεί κάτι το οποίο σήμερα είναι δεδομένο. Δεν υπάρχει σήμερα παιδί να διεκδικεί να λάβει γνώση, καθώς είναι για όλους και δωρεάν. Ωστόσο, αυτή η διεκδίκησή του τον καθιστά σύμβολο για άλλες διεκδισίσεις παιδιών. Βλέπουμε ένα παιδί επαναστάτη που πατάει πόδι και ζητά να λάβει γνώση. Ουσιαστικά, είναι η ιστορία του ίδιου του Λουντέμη – Μέλιος ήταν το υποκοριστικό του.
Είναι μια παράσταση που θα την θυμάμαι έντονα. Μέχρι τώρα, υπάρχουν σημεία στο έργο που με συγκινούν, όπως το τέλος ή και το κομμάτι που βλέπουμε την αδικία που έχει υποστεί. Δεν βλέπουμε ένα παιδί δυνατό με θράσος, αλλά ένα παιδί που έχει ενσυναίσθηση. Η ενσυναίσθηση λείπει από την ανθρωπότητα αυτές τις μέρες.
Ετοιμάζω μια performance για το Μάιο στο Μπάγκειον, και ένα ψυχολογικό θρίλερ στο Νους, επίσης τον Μάιο.
Ενα πολύ σημαντικό πράγμα που μας έχει μείνει είναι ο έρωτας. Ελπίζω σε δυνατούς έρωτες, όχι ανεκπλήρωτους…
