Άννα Βίσση & Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που με τον Σιρανό του εγκαινίασε το Πάνθεον ως θέατρο δεν θα μπορούσε να μην παρευρεθεί στην επίσημη πρεμιέρα της Άννας Βίσση, με την οποία είχαν συνεργαστεί και κινηματογραφικά το 2008 στην ταινία Bank Bang (όπου ο αγαπημένος ηθοποιός πρωταγωνιστούσε και η απόλυτη Ελληνίδα τραγουδίστρια ερμήνευσε το τραγούδι των τίτλων Το Παρελθόν μου). Έτσι, ο Βασίλης χειροκρότησε ενθουσιασμένος την πρωταγωνίστρια, αλλά και τον μόνιμο συνεργάτη του, Γιάννη Κακλέα που σκηνοθέτησε τις Καμπάνες. Οι δύο τελευταίοι μαζί με τον Νίκο Καρβέλα που έγραψε την rock opera, ολοκλήρωσαν με τις Καμπάνες την χρυσή τριλογία (Μάλα-Δαίμονες-Οι καμπάνες του Edelweiss). Το έργο αναφέρεται σε μια γυναίκα, η οποία αφηγείται την περιπετειώδης ζωή της. Έχοντας παντρευτεί μικρή, (και αφού βιώσει άγριο βιασμό), διαγράφει το παρελθόν της. Φεύγει για την Αμερική, όπου ξαναπαντρεύεται και φτιάχνει μια καινούρια ζωή. Τα μαύρα σύννεφα του παρελθόντος θα την βρουν όταν στο πρόσωπο του Τζούλιαν, ενός rock star που θα ερωτευτεί παράφορα, θα ανακαλύψει – αρκετά αργοτερα- πως είναι ο χαμένος γιός της, ο οποίος και αυτός με την σειρά του είχε δύσκολα παιδικά χρόνια… Θα καταφέρει η ηρωίδα Άννα να βρει ανακούφιση ή έστω λίγο ευτυχία;
Στην τρίτη της θεατρική προσπάθεια, η Άννα Βίσση είναι ακόμα καλύτερη και καταφέρνει να μας συγκινήσει αλλά και να μεταφέρει στους θεατές στην τεράστια πλατεία του Πάνθεον την τρυφερότητα αλλά και την αγριότητα που νιώθει η ηρωίδα της. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ο Τζούλιαν Αιμιλιανός Σταματάκης, υπερταλαντούχος, σταθερός, το μέλλον είναι δικό του (απίστευτη η σκηνή που ερμηνεύει το Ηρωίνη). Ο Θανάσης Αλευράς εξαιρετικός σε ένα είδος που για πρώτη φορά υπηρετεί, η Τάνια Τρύπη μοναδική όπως Πάντα, το ίδιο και ο Γιάννης Σαμσιάρης (άλλος σταθερός συνεργάτης της τριανδρίας των rock operas). Το νέο αίμα, Νικόλας Καραγκιαούρης, Νικόλας Ραπτάκης και Άρης Πλασκασοβίτης πολύ δυνατοί στους ρόλους τους. Το έργο έχει ατμόσφαιρα (ειδικά στο night club είχα την αίσθηση ότι ήμουν κι εγώ σε αμερικάνικο club των ’60’ς έτσι όπως τα φαντάζομαι), έχει δράμα και παράφορο έρωτα, έχει αγάπη αλλά και αγριότητα, τονίζει τον τραυματισμό της γυναίκας, η οποία μέσα στην Ιστορία και την κοινωνία είναι το πρώτο και το πιο εύκολο θύμα κακοποίησης, έχει μεγάλη διάρκεια, και έχει μια star uber alles που μπορεί να σταθεί το ίδιο άνετα πάνω στη θεατρική σκηνή όσο και στην πίστα και την συναυλιακή σκηνή! Και όπως τραγουδάει ο θίασος στην υπόκλιση (έχω κολλήσει με αυτό το τραγούδι) “μυστικά στην ψυχή μου θαμμένα βαθειά, ζωντανεύουν απόψε μπροστά μου ξανά, στο κορμί μου ματώνουν οι παλιές μου πληγές, στο μυαλό μου ξυπνούν εφιάλτες του χθες, δυο κομμάτια η αγάπη, δυο κομμάτια και εγώ, της φρικτής τιμωρίας μου η ώρα είναι εδώ, για μένα χτυπάνε, απόψε χτυπάνε, πάλι χτυπάνε… οι Καμπάνες του Edelweiss…”