Επιτέλους, ο Mr-Green συναντά – επισήμως – ένα πρόσωπο που τάραξε τα νερά της νυχτερινής Αθήνας από τις αρχές του ’90 και που με τον μοναδικό τρόπο της συνεχίζει να το κάνει. Για πολλά χρόνια είχα ακουστά την Κατερίνα, ως την πιο αληθινή και μυθική περσόνα της νύχτας. Η πόρτα που έκανε στο Άτομο ήταν σκληρή, μα δίκαιη. Ήθελε πάντα στο μαγαζί, το πηγαίο, το αληθινό, το αυθόρμητο. Μπορεί να μην έζησα τις αμαρτωλές νύχτες των 8Ο’s, ούτε – δυστυχώς – να πήγα στο Studio 54, αλλά η Κατερίνα θα είναι πάντα για μένα αυτός ο συνδεκτικός κρίκος που θα με “ταξιδεύει” εκεί, μιας και θα μπορούσε άνετα να κάνει στο Studio 54 του Andy Warhol, ό,τι έκανε και στο Άτομο στην Αθήνα. Γνώριζε τους πάντες, έκανε χαμούς, έκαναν για εκείνη ακόμα μεγαλύτερους χαμούς, και γενικά ήταν το μοναδικό κορίτσι που όλοι την φώναζαν με το μικρό της όνομα, “Κατερίνα”! Ξεκίνησε ως βοηθός λογιστή στις θεατρικές επιχειρήσεις του Βαγγέλη Λειβαδά (σχολείο Νο1 – εκεί γνώρισε τα πάντα για το θέατρο), συνεργάστηκε με τον Χρήστο και τον Ροβέρτο Μαχαίρα στο μαγαζί ρούχων τους – σύμβολο για το Κολωνάκι, το Mohnblümchen (στα γερμανικά σημαίνει παπαρούνα) στο οποίο μένει για 30 χρόνια, και παράλληλα, στις αρχές των 90’s αποδέχεται την ανατρεπτική πρόταση του Τάσου Μελετόπουλου, που αντί για φουσκωτούς πορτιέριδες, θέλει να βάλει την Κατερίνα να κάνει face control στο Άτομο. Τότε ξεκινάει και η διασημότητά της: σε μια γεμάτη από κόσμο (για να μπει στο Άτομο) Ερμού, η Κατερίνα ντυμένη ιδιαίτερα και εκκεντρικά, με περίεργα καπέλα και γούνες, διαλέγει ποιος θα μπει στο Νο1 club της εποχής, για να ζήσει την νύχτα της ζωής του. Και τότε αρχίζει να ψιθυρίζεται από στόμα σε στόμα η φράση “Αν δεν ξέρεις την Κατερίνα, δεν ξέρεις κανέναν”… Δεν επηρεάζεται από κύρος και χρήματα αλλά μόνο από το γούστο, την αύρα και την άποψη του εν δυνάμει επισκέπτη, αφού ξέρει να συνδυάζει γλυκά το περιθώριο με το σοσιαλιτέ κομμάτι της νύχτας. Γνώρισα την Κατερίνα μέσω του φίλου και συνεργάτη μου, του τραγουδιστή Μάνου Krass (η Κατερίνα είναι για τον Κρητικό Μάνο η οικογένειά του, εδώ στην Αθήνα). Από την πρώτη στιγμή με εντυπωσίασε!!! Θυμήθηκα ότι είχα δει για πρώτη φορά την Κατερίνα στο Dragoste (τι μαγαζάρα!), χωρίς να γνωριστούμε τότε. Εκείνη συνέχισε στο Salon de Bricolage ενώ τώρα μπορείς να την συναντήσεις στο αδελφάκι του Mohnblümchen, το ομώνυμο εστιατόριο που βρίσκεται στην κάτω πλευρά της Πλατείας Δεξαμενής. Η Κατερίνα έχει το χάρισμα, κάτι το μοναδικό… θα σε φωνάξει “αστέρι μου” και θα αισθανθείς τουλάχιστον πλανήτης! Μιλάει έντονα, γελάει δυνατά, καπνίζει αρκετά, είναι εκεί πάντα όταν την χρειάζεσαι, εκνευρίζεται αλλά το ξεχνάει αμέσως, ενδιαφέρεται αληθινά και ξεχνάει οτιδήποτε βαρετό. Ίσως σε αυτό το τελευταίο να παίζει ρόλο ότι για κάθε νύχτα και μέρα που έχει περάσει από την ζωή της, κάποιος άλλος θα ήθελε δυο ζωές για να ζήσει κάτι αντίστοιχο. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε κάπου και να μην την σταματήσουν άνθρωποι για να την χαιρετήσουν. Όχι το τυπικό, αλλά το εγκάρδιο…φαίνεται, εξάλλου, η χαρά στο πρόσωπο του καθενός… Η Κατερίνα δεν αποχωρίζεται ποτέ το Κολωνάκι – αν και μένει στην Νέα Σμύρνη – λατρεύει την νύχτα αλλά ξυπνά νωρίς το πρωϊ (“έχουμε άλλες ζωές για να κοιμηθούμε”), παντρεύτηκε, έφυγε για την Αίγυπτο και γύρισε πίσω έπειτα από 3 μήνες, έχοντας ωστόσο χωρίσει τον σύζυγό της – γιατί, όπως λέει και η ίδια, με την βραχνο-ναζιάρικη φωνή της, “Δεν είμαι του γάμου εγώ”.
Ένα τραγούδι που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό για εκείνη είναι το Κατερίνα – Κατερινάκι, γιατί πολύ απλά είναι της ζωής τ’ αεράκι!
Κατερινάκι μου, σε λατρεύω!
Cover photo: Ολυμπία Κρασαγάκη